Door Merel Dunning, mede-eigenaar Huize Wezup
Onlangs liep ik langs een bekende winkel van Nederland. Iedereen kent deze winkel wel! Leuke spulletjes voor een klein prijsje. Af en toe kom ik hier als ik wat zoek voor verjaardagscadeautjes en knutselspulletjes voor thuis en op het werk.
Mijn dochter van zeven had geld gespaard en wilde wat kopen. Dus hup de winkel in want wat is nou leuker om veel spullen te kunnen kopen voor een klein prijsje. Een waar walhalla voor kinderen. Mijn dochter had al dollartekens in haar ogen. Ik was inmiddels wel klaar met dat geslenter en plots viel mijn oog op een spelletje. De herinneringen aan mijn Oma kwamen bij mij boven. Het was een warm en prettig gevoel maar ook strijdlustig. Ik voelde mij weer het kleine meisje. Ik kon mij precies voor de geest halen hoe het spel ging. Als ik zeg MIKADO dan zullen een aantal dezelfde herinneringen hebben.
In het doosje zaten tientallen stokjes. Je had een grote en een kleine versie. Je pakte alle stokjes in de hand en liet deze op tafel rusten. Daarna deed je de hand open en vielen de stokjes op tafel. Het doel was om zoveel mogelijk stokjes te verzamelen zonder dat de andere bewogen. Bewogen de stokjes dan was de ander aan de beurt. Op de stokjes stonden banen en kleuren. Hier kon je de waarde van het stokje zien. Een typisch spel waarbij ik bloedfanatiek werd. Soms wilde je te snel waardoor ze algauw bewogen.
Mijn gedachten gingen weer terug naar mijn Oma. We woonde in Den Haag en als klein meisje was ik regelmatig bij haar. Een heerlijke tijd! Mijn Oma woonde in een flat en had een kat, Mischa. Mijn Oma maakte heerlijke Hutspot met draadjesvlees wat uit elkaar viel als je het met de vork vast pakte. Samen in de tram of bus naar V&D in het centrum, waar mijn Oma had gewerkt. Wat een mooie herinneringen komen weer boven na het zien van MIKADO
Mijn Oma is inmiddels 90 en woont nog steeds op zichzelf. Ik rij regelmatig twee uur om naar mijn Oma te gaan. Zij is belangrijk voor mij en mijn kinderen. Ik vind de momenten mooi dat je samen kunt beleven. Hoe mooi is het dat mijn kinderen, haar achter kleinkinderen haar nog mogen leren kennen en meemaken. Als we naar haar toe gaan juichen mijn kinderen niet direct. Een lange reis en niet met je eigen speelgoed spelen. Onlangs zei mijn oudste dochter ineens ; ‘het is best leuk naar ouwe Oma te gaan. We krijgen altijd cadeautjes van haar!’
Bij mijn Oma heb ik MIKADO ontdekt. Uren heb ik ermee gespeeld. Ik zie nu mijn kinderen fanatiek bij mijn Oma met hetzelfde spel spelen. Uren kunnen ze zich ermee vermaken.
In mijn werk als activiteitenbegeleidster roep ik het al vaak: ‘activiteiten hoeven niet duur te zijn. De omgeving moet mensen prikkelen en activeren om iets te gaan doen. Het kan bijzondere herinneringen oproepen’.
Tegenwoordig lijkt het allemaal steeds duurder te moeten worden. Belevingstafels, tovertafels robots. Ze lijken hierin doorgeslagen te zijn. Is zorg een product geworden? We zijn de kijk op; het zijn de kleine dingen die het doen vergeten. Natuurlijk staat de technologie van nu niet stil en zijn er mooie projecten die zeer goed toepasbaar zijn in de zorg. Ook wij dragen daar in mee.
Met kleine ‘simpele’ dingen kun je veel bereiken. De zorg wordt er leuker door en is interessanter voor medewerkers en cliënten
Afgelopen week heb ik het spelletje Mikado ingebracht bij onze bewoners. Het spel bracht vele reacties naar boven. Een bewoner vertelde dat ze dit altijd aan de ronde tafel deden. Hij wist de naam van het spel te noemen en begon direct de spelregels uit te leggen. Eerst was er weerstand bij een aantal die het niet kende. Toen we eenmaal begonnen kwam iedereen los. Ik begon met 3 mensen en uiteindelijk zaten we fanatiek met z’n zessen het te spelen.
Mensen die het nog nooit gedaan hadden werden zeer fanatiek. Stokjes werden met een ander stokje eruit gehaald. De mobiliteit en stabiliteit zag je verbeteren. Er werd gemopperd als het stokje bewoog en de beurt moest naar de ander. De een wist het nog beter dan de ander maar er werd ook samengewerkt. Ik zat heerlijk te genieten en herkende de spanning. Bijzonder wat zo’n spel oproept en waar het allemaal goed voor is.
Ik kijk uit naar het volgende spel waar ik tegenaan loop. Zal het volgende keer het vlooienspel of het advertentiespel worden?
“Jan ik Ik heb hout, kwastjes en verschillende kleuren verf nodig”
In 2005 begonnen we met een dagbehandeling Albert werd bij ons aangemeld. Hij was een echte zorgmijder. Daardoor kwam hij steeds in de problemen. Hij kreeg een eigen blokhut en kwam zijn huis weer uit. Er waren geen andere hulpverleners meer nodig.
Albert voelde zich thuis en werd steeds actiever. Hij voelde zich weer nuttig. Zijn eigenwaarde ging omhoog en zijn moeder kon rustig haar eigen leven weer oppakken. Door onze tussenkomst kan Albert nog steeds in zijn eigen woning blijven.
Albert vond en vindt het nog leuk om ons te helpen. Mensen die bij ons woonden waren gek op Albert. Langzaam begon hij ons te helpen. Cor was als een vader voor hem. Hij mist hem nog steeds.
Door dagbehandeling/dagbesteding en thuisbegeleiding hebben mensen minder hulp nodig van andere instanties. Hun eigenwaarde en zelfbeeld gaat omhoog waardoor ze minder ziek zijn. Uiteindelijk is de maatschappij goedkoper uit.
We hebben weer materialen en Albert kan weer prachtige dingen maken.
We zijn blij met Albert en hij met ons. Het voelt als een thuis geeft hij aan.
Dank Albert!!!!!