Wat een lieve mantelzorgers hebben wij
‘dank voor je zorg’ en ‘je bent geweldig ‘
Gisteren kwam ik thuis na een dagje toeren door Twente met de oude MGB en vond een klein doosje. Het bleek dat hier voor alle zorgmedewerkers een presentje in zat namens Margreet Prins Een presentje met een bedankje namens haar vader. Ik werd er helemaal stil van. Alleen al de moeite die ze neemt om iedereen een hart onder de riem te steken is zo belangrijk in deze tijd. Margreet we zijn blij dat je vader hier woont.
Elke week neem ik een dagje voor mijzelf. Ga er dan met mijn klassieker op pad het land in. Tentje achterin en rijden. Bij mooi weer het dak eraf en genieten van zon, wind en mooie luchten. Een wandeling en koffie aan een picknicktafel. Heerlijk Back to Basic. Als je in een kleinschalige woonvoorziening woont ben je 24 uur per dag erbij betrokken. Afstand nemen is dan goed en geeft rust. Klaar voor nieuwe ideeën
Back to Basic, terug naar waar het echt om gaat. In de zorg gebruik ik dit steeds meer. Persoonlijke aandacht, genegenheid, genieten van de kleine dingen, gelukkig zijn, voelen en liefde. Dit zijn de dingen die steeds meer duidelijk worden in een tijd waar alles op zijn kop lijkt te staan.
Dank Margreet en Harry voor het bijzondere presentje. We waarderen dit enorm!
Een symbool van goede zorg!
‘Ik ben blij dat het hier hangt’
’s Morgens naar Duitsland gereden om Duitse kuchen te halen voor de feestelijkheden rond *ons* schilderij.
De kunstenares Elies was samen met haar echtgenoot Chris het schilderij komen brengen. Binnen korte tijd hadden we het voor elkaar met mooie donaties om het schilderij naar Wezup te halen.
Elies kon het zo mooi aangeven . Het onderwerp geeft weer een saamhorigheid, respect voor elkaar houden en een geborgen gevoel. Het voor elkaar zorgen dat je niet vereenzaamd. Juist in deze tijd dat er steeds minder tijd is voor elkaar symboliseert dit schilderij het.
Het verhaal wat ik door wil doorgeven over de zorg wordt door het schilderij weergegeven. Huize Wezup staat voor Topzorg. We noemen het al ‘De Wezupmethode’ Zorg bieden op hoog kwalitatief niveau. Hier staat juist het individu in het middelpunt.
Het schilderij is thuisgekomen en heeft een prominente plek in de huiskamer gekregen. Het zal er altijd aan herinneren dat wij het individu niet moeten vergeten.
Op dit moment hebben wij per 1 november 2019 een kamer vrij.
High Tea een groot succes!
Wat hebben onze mensen die hier wonen genoten! ‘en wij niet minder’ Het huis staat vol bloemen en andere mooie cadeaus. De herinnering blijft levend het geheugen opgefrist door de heerlijke lucht. Wat een geweldig weer en de hele middag buiten. Buurtgenoten, familie, professionals en bewoners genoten van de heerlijke hapjes gemaakt door onze medewerkers. De oude kopjes die mijn jongste broertje van 96 verzameld had waren een groot succes! Wij danken iedereen voor het bezoek en mooie woorden op mijn eerdere bijdrages! Dank speciaal aan ons team die zich met hart en ziel heeft ingezet om er een geweldige middag van te maken! Helaas uitslapen is er niet bij. Afwassen, stoelen afnemen, tuin weer fatsoeneren en de bedankbriefjes schrijven. Van een rusthuis kun je hier niet spreken. Want ‘rust roest’ gaf een oud cliënt ooit aan!
Eenvoudige spelletjes roepen herinneringen aan mijn Oma op. Activiteiten hoeven niet duur te zijn!
Door Merel Dunning, mede-eigenaar Huize Wezup
Onlangs liep ik langs een bekende winkel van Nederland. Iedereen kent deze winkel wel! Leuke spulletjes voor een klein prijsje. Af en toe kom ik hier als ik wat zoek voor verjaardagscadeautjes en knutselspulletjes voor thuis en op het werk.
Mijn dochter van zeven had geld gespaard en wilde wat kopen. Dus hup de winkel in want wat is nou leuker om veel spullen te kunnen kopen voor een klein prijsje. Een waar walhalla voor kinderen. Mijn dochter had al dollartekens in haar ogen. Ik was inmiddels wel klaar met dat geslenter en plots viel mijn oog op een spelletje. De herinneringen aan mijn Oma kwamen bij mij boven. Het was een warm en prettig gevoel maar ook strijdlustig. Ik voelde mij weer het kleine meisje. Ik kon mij precies voor de geest halen hoe het spel ging. Als ik zeg MIKADO dan zullen een aantal dezelfde herinneringen hebben.
In het doosje zaten tientallen stokjes. Je had een grote en een kleine versie. Je pakte alle stokjes in de hand en liet deze op tafel rusten. Daarna deed je de hand open en vielen de stokjes op tafel. Het doel was om zoveel mogelijk stokjes te verzamelen zonder dat de andere bewogen. Bewogen de stokjes dan was de ander aan de beurt. Op de stokjes stonden banen en kleuren. Hier kon je de waarde van het stokje zien. Een typisch spel waarbij ik bloedfanatiek werd. Soms wilde je te snel waardoor ze algauw bewogen.
Mijn gedachten gingen weer terug naar mijn Oma. We woonde in Den Haag en als klein meisje was ik regelmatig bij haar. Een heerlijke tijd! Mijn Oma woonde in een flat en had een kat, Mischa. Mijn Oma maakte heerlijke Hutspot met draadjesvlees wat uit elkaar viel als je het met de vork vast pakte. Samen in de tram of bus naar V&D in het centrum, waar mijn Oma had gewerkt. Wat een mooie herinneringen komen weer boven na het zien van MIKADO
Mijn Oma is inmiddels 90 en woont nog steeds op zichzelf. Ik rij regelmatig twee uur om naar mijn Oma te gaan. Zij is belangrijk voor mij en mijn kinderen. Ik vind de momenten mooi dat je samen kunt beleven. Hoe mooi is het dat mijn kinderen, haar achter kleinkinderen haar nog mogen leren kennen en meemaken. Als we naar haar toe gaan juichen mijn kinderen niet direct. Een lange reis en niet met je eigen speelgoed spelen. Onlangs zei mijn oudste dochter ineens ; ‘het is best leuk naar ouwe Oma te gaan. We krijgen altijd cadeautjes van haar!’
Bij mijn Oma heb ik MIKADO ontdekt. Uren heb ik ermee gespeeld. Ik zie nu mijn kinderen fanatiek bij mijn Oma met hetzelfde spel spelen. Uren kunnen ze zich ermee vermaken.
In mijn werk als activiteitenbegeleidster roep ik het al vaak: ‘activiteiten hoeven niet duur te zijn. De omgeving moet mensen prikkelen en activeren om iets te gaan doen. Het kan bijzondere herinneringen oproepen’.
Tegenwoordig lijkt het allemaal steeds duurder te moeten worden. Belevingstafels, tovertafels robots. Ze lijken hierin doorgeslagen te zijn. Is zorg een product geworden? We zijn de kijk op; het zijn de kleine dingen die het doen vergeten. Natuurlijk staat de technologie van nu niet stil en zijn er mooie projecten die zeer goed toepasbaar zijn in de zorg. Ook wij dragen daar in mee.
Met kleine ‘simpele’ dingen kun je veel bereiken. De zorg wordt er leuker door en is interessanter voor medewerkers en cliënten
Afgelopen week heb ik het spelletje Mikado ingebracht bij onze bewoners. Het spel bracht vele reacties naar boven. Een bewoner vertelde dat ze dit altijd aan de ronde tafel deden. Hij wist de naam van het spel te noemen en begon direct de spelregels uit te leggen. Eerst was er weerstand bij een aantal die het niet kende. Toen we eenmaal begonnen kwam iedereen los. Ik begon met 3 mensen en uiteindelijk zaten we fanatiek met z’n zessen het te spelen.
Mensen die het nog nooit gedaan hadden werden zeer fanatiek. Stokjes werden met een ander stokje eruit gehaald. De mobiliteit en stabiliteit zag je verbeteren. Er werd gemopperd als het stokje bewoog en de beurt moest naar de ander. De een wist het nog beter dan de ander maar er werd ook samengewerkt. Ik zat heerlijk te genieten en herkende de spanning. Bijzonder wat zo’n spel oproept en waar het allemaal goed voor is.
Ik kijk uit naar het volgende spel waar ik tegenaan loop. Zal het volgende keer het vlooienspel of het advertentiespel worden?
Niet kijken wat slechter gaat maar steeds de blik op vooruit
Niet kijken wat slechter gaat maar steeds de blik op vooruit!
Onze houding is steeds vooruit te kijken per individu ongeacht leeftijd of aandoening. Steeds weer kijken wat er mogelijk is. Samen bezien of we een haalbaar doel kunnen bereiken. Natuurlijk kijken we of de cliënt het zelf prettig vindt. Veel raakvlakken liggen er bij mensen met een stemmingsstoornis. Somber bij het opstaan en tegen de dag opzien en geen zin in activiteiten. Dhr. T. hebben we geholpen bij het opstaan. ‘s Middags naar de Fysiosport in Emmen en zien een hele andere dhr. T. Van enig vermoeidheid geen sprake meer. Dhr.T. genoot en is tot 23.00u opgebleven in prima stemming en conditie.
Ons motto: Levenskwaliteit teruggeven en terugkrijgen, ondanks de aandoening, gebaseerd op de hoge kwaliteit van onze zorg.
Muziek, bewegen en tafelgesprekken helpen het welzijn verbeteren bij mensen met dementie.
Muziek, bewegen en tafelgesprekken helpen het welzijn verbeteren bij mensen met dementie. 10.000 keer zijn mijn twee filmpjes over muziek en bewegen bekeken en zeer veel reacties. Hoe simpel en zonder dat het bakken vol geld kost kun je mensen blij maken. Door een juiste interactie in de groep stijgt het aanzien van de persoon. De focus van de Sociale Benadering ligt niet op de aandoening , maar op het verbeteren van de leefwereld van de persoon. Huize Wezup zoekt steeds naar een zinvolle invulling van hun bestaan. De groep, de omgeving is zeer belangrijk. Binnen deze groep, huis, dorp ben je weer iemand die meetelt. Mensen met dementie zijn zeker niet dom. Met elkaar vragen beantwoorden uit het kletsdoosje. Een ouderwets gezellig tafelspel.
Men zegt wel eens wat zijn jullie mensen goed. Wat zou er gebeuren als we niets meer deden? Wij nodigen minister Hugo de Jonge om plaats te nemen aan onze tafel en het met eigen ogen te aanschouwen. Ons experiment om de levenskwaliteit van ouderen met dementie te verbeteren is al geslaagd. Www.huizewezup.nl Communicatie Tweede Kamer #socialebenadering @AlzheimerNederland
Zingen helpt bij mensen met dementie om het welbevinden te vergroten
Vorige week op Linkedln een filmpje geplaatst van een optreden hier in Huize Wezup. Jan Linssen kwam hier zingen en spelen op de gitaar. Ongelooflijk hoe iedereen reageerde.
Hoe je simpel en zonder dat het bakken met geld kost om mensen blij te maken.
Gaat u zelf kijken;
Bloemetjesbehang, rode veloursgordijnen en een koekoeksklok aan de muur!!!
Bloemetjesbehang, veloursgordijnen en een koekoeksklok aan de muur. Dit draagt bij voor mensen met een dementie aan hun psychische gezondheid !!!!!
Op het Verpleeghuis Congres afgelopen donderdag 12 oktober werd door de aanwezigen aangegeven dat er een groot tekort is aan verzorgende en verpleegkundigen in de zorg en dat het vooruitzicht slecht is. Zelfs de vrijwilligers zijn 75+.
Jong volwassenen zijn niet te motiveren om in de verpleeghuissector te gaan werken. Is er iets mis met het imago? Als ik afgelopen vrijdag 13 oktober 2017 hoor in Nieuwsuur dat bloemetjesbehang, velours gordijnen, nepkoeien en een koekoeksklok aan de muur de toekomstige trend moet zijn maak ik mij zorgen. Onderzoek zou dit bewezen hebben. Willen jongeren dit? Een groot aantal ouderen vraagt om een een lichte kamer met PC, tablet, lichte gordijnen en Ikea meubels en soms een oud dierbaar stuk. Wat zou u zelf willen?
Dhr. G. 86 jaar en blij met zijn nieuwe kamer. Dhr zijn dochter heeft dit samen met hem ingericht.
Persoonsgericht en welzijn in wonen is de nieuwe richtlijn, Zelfs voor mensen met een zorgprofiel 5 en hoger.
Vraag jongeren van het MBO,VWO enHBO om mee te denken in de inrichting van onze huidige instellinggen. Betrek bijvoorbeeld jongens van het MBO bouw en laat ze participeren in de begeleiding. Ouderen zijn hier zeker op gesteld en kunnen de jongeren nog wat leren. Preventief werken om ervoor te zorgen dat de oudere met geheugenstoornissen weg zakt. Zolang er nog geen medicijn die de ziekte geneest zullen we het moeten zoeken in andere zaken. Dit kan een positieve invloed kunnen hebben op de omgeving.
Wanneer er meer jongeren werken in een prettige omgeving zal dit de positieve beleving van ouderen versterken!
Aankomende dinsdag komt voor de 3e keer een groep van 7 jongens en hun docenten van de afdeling Bouw in Huize Wezup helpen. Er zijn wat dingen die gemaakt gaan worden zoals een ruif voor de schapen. Een ander deel van de tijd wordt er aan begeleiding gedaan. Vanwege het succes van de vorige keren herhalen we dit. De opleiding is zeer enthousiast over deze constructie.
Jan ‘t Hoen
Op dit moment is er een kamer met badkamer vrij in Huize Wezup.
Door een oude gymbank Pekela leren kennen!
Door een oude gymbank Pekela leren kennen
Blijham was het dorp waar ik mijn oude gekochte gymbank via Marktplaats moest ophalen. Nooit geweest en het moest ergens in Oost Groningen liggen. Toen ik zag dat het in de buurt van Oude en Nieuwe Pekela lag(tegenwoordig Pekela) kon ik mij oriënteren. Hier was ik ooit geweest en herinnerde mij een uitzending van de EO in 2015. Een bijzondere documentaire over een probleem wijk in Nieuwe Pekela. Volgens de CBS zou dit het armste dorp van Nederland moeten zijn. De EO sprak over het minst aantrekkelijk dorp van Nederland.
Het was allemaal nogal wat en ik was nieuwsgierig geworden naar deze negatieve beeldvorming.
Een nette woning in een jaren 80 woonwijk, keurig tuintje en nette mensen. Mooie vergezichten en grote herenboerderijen. Op de oude gymbank was ik gelijk verliefd. Wat een geschiedenis en ik zag mijzelf weer in de gymzaal zitten en lopen over de evenwichtsbalk. Mijn best doen voor de mooie kleuterjuf! Apenkooien en schuin tegen het klimrek. Precies de bedoeling waarvoor ik hem wilde gebruiken. Het kind in mij werd weer wakker. Ik zag onze inwoners 1 voor 1 over de moeilijke balk lopen. Als dat toch eens waar was! Vrouw werkte toevallig in de verpleging met demente mensen. Het waren zeker geen asociale mensen maar uiterst vriendelijk. We hadden een heel gesprek over de zorg en uiteindelijk de hoge werkdruk in de zorg.
Ik had nog gedacht de 2 CV mee te nemen want dan zou het dak open kunnen en de bank rechtstandig in de wagen. Met 3.60m zou dit waarschijnlijk toch wat problemen hebben gegeven onder de bruggen. Ik zag in gedachten al de brugwachters die hun bruggen open moesten doen zodat ik eronderdoor zou kunnen varen. Een eend voelt zich namelijk prima thuis in het water. Toch maar de lelijke aanhanger. De lelijke combinatie was stoer omdat het geheel mij deed denken aan een grote oplegger combinatie. In de bochten was ik bang dat het geheel ging scharen omdat ik zo lang was.
Nieuwsgierig naar alle negatieve verhalen over Nieuwe Pekela wilde ik dit dorp wel eens zien. Had ik dit maar nooit gedaan want mijn leven is nadien behoorlijk veranderd!
De 1e twee huizen die ik fotografeerde, bleken later een Rijksmonument te zijn. Prachtige villa’s en interessant om een ‘Huize Pekela’ te beginnen. Jugendstil elementen waar Amsterdammers jaloers op zouden worden. Ik zag het al helemaal voor mij. Onze minister president zit erin maar wij ons eigen torentje. Het stond leeg dus een verhuizing moet snel te realiseren zijn. Al rijdend langs de vaart kwam ik steeds meer prachtige huizen tegen. Vele bouwstijlen kwam ik tegen van De Stijl, Amsterdams school en veel Art nouveau en prachtige herenboerderijen in Groningse stijl . Een oude steenfabriek, de laatst werkende.
Een oude ophaalbrug herinnerde mij aan Leiden waar ik ooit gestudeerd had. Later las ik dat de beroemde architect Jan Kruijer oftewel Jan Beton hier schitterende gebouwen ontworpen had.
Wilde ik snel thuis zijn dan ging dit niet lukken. Ik keek mijn ogen uit en maakte overal foto’s. Dit was dus de streek waar in de 19e eeuw de grote strokartonindustrie op volle toeren draaide. Arbeidsomstandigheden die nog wel eens te wensen over lieten. Hier was de grote voorman, Fré Meis afkomstig van een communistisch arbeidsgezin van het CPN geboren. Net toen het donker begon te worden en ik naar huis wilde zag ik een prachtig rijksmonument in Amsterdams stijl met Jugendstil elementen. Bij het fotograferen kwam de bewoonster naar buiten en begon een heel gesprek. In
de etalage had zij mooie vintage spullen staan en waren zelf het pand aan het restaureren. Het was vroeger een oude winkel geweest. Toevallig of niet maar zij werkte bij Lentis als verpleegkundige in de ouderenzorg. Een paar honderd meter verder een wit pand en volop stokrozen voor de deur. Een prachtig schilderij in het raamkozijn en een virtuoos uitzicht over de vaart .
De eigenaar Bert, een kunstenaar kwam naar buiten en vroeg of hij zijn auto opzij moest zetten zodat ik een mooie foto kon maken. Ook hier raakte ik weer in gesprek en bleken de bewoners oorspronkelijk uit Rotterdam te komen. De partner van deze kunstenaar werkt heel toevallig bij Buurtzorg. Wilde ik Huize Pekela beginnen dan had ik mijn medewerkers al gevonden! Direct begonnen zij te roepen hier nooit meer weg te willen en dat de Pekelders lieve mensen waren en dat ze het vreselijk vonden dat hun plaats zo negatief in het daglicht had gestaan. In Rotterdam zou een negatieve wijk niet opvallen. Ik geloofde hun direct en stiekem keek ik links en rechts naar woningen die te koop stonden. .
Wat een geschiedenis en wat een boeiende streek. Het was bijna donker toen ik uit Boven Pekel wegreed en beloofde hier terug te komen…….
Thuisgekomen kwam mijn droom uit. De oude gymbank in de tuin en een van onze bewoonsters wilde direct op de evenwichtsbank.
Zelfs Jip, het buurjongentje en onze vrijwilligster Jessica moesten de bank uitproberen.
Binnenkort gaan we apenkooien en nodigen we de mensen uit het dorp om mee te doen.
U gaat het horen van ons!!!!!!
Jan ’t Hoen
Oma zorgt
“Jan ik Ik heb hout, kwastjes en verschillende kleuren verf nodig”
In 2005 begonnen we met een dagbehandeling Albert werd bij ons aangemeld. Hij was een echte zorgmijder. Daardoor kwam hij steeds in de problemen. Hij kreeg een eigen blokhut en kwam zijn huis weer uit. Er waren geen andere hulpverleners meer nodig.
Albert voelde zich thuis en werd steeds actiever. Hij voelde zich weer nuttig. Zijn eigenwaarde ging omhoog en zijn moeder kon rustig haar eigen leven weer oppakken. Door onze tussenkomst kan Albert nog steeds in zijn eigen woning blijven.
Albert vond en vindt het nog leuk om ons te helpen. Mensen die bij ons woonden waren gek op Albert. Langzaam begon hij ons te helpen. Cor was als een vader voor hem. Hij mist hem nog steeds.
Door dagbehandeling/dagbesteding en thuisbegeleiding hebben mensen minder hulp nodig van andere instanties. Hun eigenwaarde en zelfbeeld gaat omhoog waardoor ze minder ziek zijn. Uiteindelijk is de maatschappij goedkoper uit.
We hebben weer materialen en Albert kan weer prachtige dingen maken.
We zijn blij met Albert en hij met ons. Het voelt als een thuis geeft hij aan.
Dank Albert!!!!!